Het was op een zondagavond, het begin van een zeer onstuimige nacht en het was mijn eerste kennismaking met de offshore.

Ik was een paar weken ervoor als 3e stuurman in dienst getreden van de Netherlands Offshore Company (NOC), een offshore maatschappij opgericht door de 4 grootste baggerbedrijven van Nederland. De maatschappij beschikte op dat moment over 3 kraanschepen, de Orca, de Blue Whale en de Sea Lion I.

Naar het laatste schip was ik op weg voor mijn eerste term, het schip was net in de vaart, ik had een maand ervoor de indienststelling meegemaakt.

Ik was 's ochtends door Aukje en de kinderen afgezet in Vlaardingen. Daar lag een supplyboot van Smitlloyd die ons aan boord zou brengen. Toen we van huis vertrokken was het al niet erg best weer.

De Sea Lion had vanwege het slechte weer beschutting gezocht bij de oostkust van Engeland, daar moesten we dus door de supply boot afgezet worden.

Ik kan me niet herinneren waarom, maar het duurde tot ongeveer 6 uur 's avonds voor we vertrokken voor een reis van ongeveer 5 uur (onder normale omstandigheden). Aan boord was inmiddels een aflosploeg van ongeveer 7 man, inclusief de aflos 1e stuurman van de Sea Lion.

In de tussentijd was het weer alleen maar verslechterd. Tegen de tijd dat we vertrokken stond er een zeer zware zuid-wester storm (windkracht 11) met af en toe uitschieters erboven. Het verbaasde me dat we toch nog vertrokken.

Het werd een trip die je niet snel vergeet. Een supply boat is om te beginnen niet zo groot en heeft zijn accomodatie helemaal vooraan op het schip, de slechtste plek met zwaar weer. Op die manier hebben de supply boten een groot werkdek. Bovendien konden ze ook als sleepboot dienst doen, er stonden behoorlijk zware motoren in.

Al binnen de pieren van Hoek van Holland begon het schip aardig bewegelijk te worden. Buitengaats werd het nog veel erger. Het voorschip met de accomodatie zat meer onder/in het water dan erboven. Dat was best even wennen na een paar jaar geen zee gezien te hebben.

Inmiddels was het ook donker geworden, het werd echt een avontuurlijke reis. Nu houd ik wel van wind, ook aan boord van een schip, maar deze categorie van slingeren en stampen had ik nog nooit meegemaakt. Zitten en liggen was nagenoeg onmogelijk, het beste was te staan en je ergens goed aan vast te houden. En maar hopen dat je niet zeeziek zou worden. Dat laatste is me gelukkig bespaard gebleven!

Na een reis van ongeveer 6 uur kwamen we rond middernacht bij de Sea Lion aan, die inderdaad een oppertje gezocht had onder de Engelse kust ter hoogte van Scarborough. Maar ondanks de luwte van de wal, lagen we bepaald nog niet stil in het water. Ik was ook benieuwd hoe we aan boord zouden komen.

Normaal gesproken wordt daar een z.g. crewbasket voor gebruikt (zie foto), maar om onduidelijke redenen nu niet. Ja, de bagage werd even later met de basket overgehesen, wij moesten maar 'even' op het zeetje overspringen. Even het goede moment afwachten en hupsakee. Geen eenvoudige opgave en in een later stadium zou ik daar vanwege het gevaar ook geen genoegen meer mee nemen... Maar wist ik veel op dat moment. In ieder geval kwam ik heelhuids aan boord en mijn koffer ook.

Samen met de 1e stuurman zijn we naar de accomodatie gelopen, waar ik een hut aangewezen kreeg. Hij maakte me er tegelijk op attent dat we nog tot 1 uur zouden kunnen eten, als ik trek had.

Nou dat had ik wel, na de kleine supplyboot was de grote Sea Lion een verademing en daardoor krijg je ook snel je trek weer terug. Een kwartier later meldde ik me in de messroom, waar ik opnieuw reden had om mijn ogen uit te kijken.

Je werd er niet bediend, cafetariasysteem dus, maar er was zoveel keus uit eten. Een ontbijtje, dat kon, een uitgebreide lunch geen probleem. Een warme hap, ook geen probleem. Voor het laatste waren er meestal 3 soorten vlees, vis, aardappelen (gekookt, gebakken of patat), verschillende soorten groentes en ook toetjes... Teveel om op te noemen.

Na een eerste inspectieronde had ik al gezien dat er gebakken tongetjes waren! Als geboren en getogen IJmuidenaar kan je me niets lekkerders voor zetten dan kleine gebakken tongetjes. Ik heb er bescheiden 2 gepakt met een beetje patat en toen ik die ophad zei de 1e stuurman, die bij me aan tafel zat, of ik er niet meer lustte? Dat soort dingen moet je niet aan me vragen, zeker niet als daarbij gezegd wordt dat je zoveel mag nemen als je wilt.

Mijn bescheidenheid heeft het van mijn (lekkere) trek verloren en een half uur later lag ik met een buik vol heerlijke tongetjes te slapen! Dat was mijn eerste kennismaking met de offshore!